ოთახში მკრთალი, კამკამა შუქი
მამას დაღარულ სახეს უნათებს,
ელავს ჭაღარა და ვერვხლისფერი
გადასთამაშებს თმებს და ულვაშებს…
ღია სარკმლიდან სიო ათრთოლებს
თამბაქოს კვამლში გახვეულ ოთახს,
სევდით გათანგულ მამის თვალებში
ცხოვრების მძიმე გზა-კვალი მოსჩანს.
ყელმოღერებულ თიხის კოკიდან
ისევ ივსება ღვინით ფიალა
და მოელვარე შავმა ადესამ
მინის სასმისში გაიწკრიალა…
ჩახლეჩილი ხმა სიჩუმეს სერავს
და გული ღამეს უმჟღავნებს ფიქრებს,
ბოლთას სცემს სიო მამასთან ერთად
და ღამე ითვლის იანვრის ფიფქებს…
ალბათ, ეს ღამეც თეთრად გაქრება
ისევ, როგორიც დღე იყო გუშინ,
მაგრამ, ვინ იცის ის თუ რა ხდება
მშობელი მამის გათანგულ სულში.
2003
