მე შენს თვალებით ვერ დავინხავ
უშორეს სივრცეს,
სივრცეს, რომელიც უსასრულოა
და მიუწვდომი
სარკმელთან მდგარი, აწვალებს ბავშვი
პატარა თითებს
და წინ იშლება ფიქრთა სამყარო
ამოუცნობი…
– რას ფიქრობს ბავშვი?! – ნეტავ, ის ასე
რამ გააოცა?!
დედა მივიდა, გულში ჩაიკრა,
თავზე აკოცა
გაჰქრა ფიქრებიც, მწვავე თუ ტკბილი
ვინ იცის ნეტავ?!
– მოდი, ზღაპარი გიამბო შვილო!
აძინებს დედა…
– ზღაპარი?! – ბავშვი ფეხს ითრევს,
არ უნდა ძილი
მისთვის ფიქრების სამყარო იყო
ოცნება ტკბილი
უსასრულოა ბავშვის გონება
და ჩაუწვდომი
სარკმელთან დარჩა გარე სამყარო
ამოუცნობი.
რას ფიქრობს ბავშვი?! დღეს ის დიდია,
წლები სიბერის გზისკენ მიჰქრიან,
– ფიქრებით?! – არა,
ზღაპრებით მხოლოდ,
ზღაპრებით, რასაც არ უჩანს ბოლო!
2000
