მე უშენოდ ვეგებები განთიადის
ლაჟვარდ ცაზე მოკიაფე დილის მნათობს,
მახსოვს შენი გამოხედვა ნორჩი ვარდის
და გიშრისფერ თვალთა კრთომა ახლაც მახსოვს
მე უშენოდ მარტოდ ვუცქერ გაშლილ სივრცეს
ცის სიღრმეში მთებს მიღმა რომ მიმალულა,
უცნაური გრძნობით სავსე გული მიცემს
და ამას ვთვლი მე წამიერ სიხარულად…
მე უშენოდ თვალს ვადევნებ ჩამავალ მზეს
მწუხრის ცაზე ნაცრისფერს რომ წითლად სერავს
ზღვის ტალღებში მოქნეული, ვითარც ბადე
ღელავს ფიქრი ჩემი მხოლოდ შენთვის ღელავს
მე უშენოდ მარტოდ ვუმზერ ცის ვარსკვლავებს
ღამით ცაზე ნავარდით რომ ლაღად კრთიან
სავსე მთვარე კაეშანის ცრემლებს ბადებს,
ცრემლებს, ტრფობის ნაზ განცდებს რომ დასცინიან
მე უშენოდ ვეფერები ამ სტრიქონებს
დღეები კვლავ კალენდარის ფურცლებს თვლიან
და თუ ახლაც უღიმღამოდ გამიღიმებს
მხოლოდ შენზე ჩაწერილი რითმებია…
1997
