ამაოება დაეტყო სოფელს…
წუთიერია წუთისოფელი…
გთხოვთ ნუ დამიკრავთ სევდიან ნოტებს
მე ხომ ამ ქვეყნად წუთით მოვედი…
მოვედი, რომ ვთქვა თუნდ ერთი სიტყვა
აზრი არ აქვს ვინ ვარ, ვინა ხარ,
ადამიანო შექმნილო ღვთისგან
ზოგჯერ მტერი ხარ, მაგრამ მიყვარხარ…
ანგელოზთა ხმით რომც მოგეფერო
მკრეხელობასაც დამწამებ უმალ,
წარღვნით წაშლილო ტკბილო ედემო
კარი გაუღე უცოდველ სტუმარს.,
თუმც, უცოდველი არა ვარ ვიცი
მეც ხომ ცოდვილი ადამის ძე ვარ,
ბევრჯერ გავტეხე ცოდვილმა ფიცი
ახლა მოკვდავთა საფლავში ვწევარ…
მე მწამს აღდგომის… მე მწამს სიციცხლის…
სასწაულებსაც ვიწამებ თუმცა,
მე მწამს იმ წმინდა ძველი მირონის
დავითს რომ ეცხო უფლისგან მუდამ…
მე მწამს ნდობის და მეგობრობის
მწამს ერთგულება და სიყვარული
მძულს ამბიცია ტახტის, მეფობის
მძულს ეგოიზმი, ვნება ფარული…
მე უბრალო ვარ ყველას სისხლისგან…
არც ხელებს ვიბან პილატეს მსგავსად,
არც უფალს გავცვლი იმ ვერცხლის წილად
როგორც იუდამ ამბორით გასცა…
არც რაინდი ვარ, რომ სერვანტესის
დონ კიხოტივით ტრფობას ვეძებდე,
წარმოსახვითი სიყვარულისთვის
ქარს შევეომო, წისქვილს ვებრძოდე…
ის რაინდი ვარ, რომელმაც გულში
ღრმად ჩაიმარხა ღმერთის მცნებანი,
თუკი რაინდი ვიყავი გუშინ
დღეს წარსულს მიაქვს ჩემი ვნებანი…
დღეს სიყვარული მხოლოდ წუთია…
წუთიერია წუთისოფელი…
გუშინ ვცოცხლობდი, როგორ ცუდია
რომ დღეს დამტირის ჩემი მშობელი…
რომ სანთელივით იწვის მბჟუტავი
ღამის წყვდიადში ეს ჩემი ლექსი
და მეც ვეცემი რწმენით უკვდავი,
მაგრამ მოკვდავი, ვით აქილევსი…
2019
