როგორც ყვავილი, თეთრად იშლება
ცის გუმბათებზე თეთრი ღრუბლები
მარად არა მწამს მე დაბინდება
ვიცი, ერთხელაც შინ დავბრუნდები…
მალე დაათოვს შავ თმებს ფიფქები
წლებიც დადნება, როგორც წუთები
ოჰ, როგორ მზარავს, მზარავს ფიქრები,
მზარავს ფიქრები არდაბრუნების…
ვიცი, ამაო არის ჰგოდებდე
ჰგვემდე ამ სოფელს, ჰგვემდე ამ წუთებს,
როგორც ჰიუგო, როგორც გოეთე
ალბათ, ჟამთასვლა მეც დამაბრუნებს
და ოვაცია, მქუხარე ტაშით
თუ მეგებება გიჟურ ცდუნებით,
დღეს წამიერი არის ეს მარში
ხვალ კი ცრემლები თაიგულების
ისევ დაფარავს პოეტის საფლავს
და ქართლის დედა ისევ იტირებს,
დედა, რომელიც ცრემლებით ნამავს
მთაწმინდის ლანდებს, ლოდებს, გვირილებს…
სადაც აკაკის ხმა ისმის არფის
სადაც ფიქრებში სიჩუმე დაჰქრის,
რომ სითამამე მგოსანთ ხიბლია
შუბლგანგმირული აქ წევს ილია…
გამოიძინეთ საუკუნენო
და ძილს მიანდეთ სახე ფერმკრთალი
ბნელო სიკვდილო, განუკურნელო,
ვიცი, ჩაქრება შენი ნესტარი…
ვიცი, ამაო არის სიტყვებით
ჰგვემდე ამ სოფელს, ჰგვემდე ამ წამებს,
დაე მეც მოვკვდე, ოღონდ მართალი
თუნდაც მტრის თვალში ვჰგავდე ნაწამებს
და მეც თბილ ბუდეს დავუბრუნდები,
როგორც მერცხალთა შავი გუნდები
და მეც გაუხრწნელ ჯილდოს მივიღებ
მაშინ, როდესაც შინ დავბრუნდები.
2004
