ზღვა გაშმაგებით აწყდება დამბებს
ცხელ ქვიშას ელტვის სილურჯე ცივი
მე შენი სახე აჩრდილად დამდევს,
ვით ჩამავალი მზის მკრთალი სხივის;
ვით იმ სექტემბრის ცხელი ზმანება;
ხავერდოვანი, გრილი ალმურით,..
სუნთქვად იქეცი ოკეანეთა,
შენში სუნთქავდა თვით ნავსადგურიც…
და იყო ჟამიც დამშვიდობების…
გემბანზე კრთოდა ხმა ეკიპაჟის,
ეფემერული თვითუკვდავების
ბანზე ფრიალებს გემის ნიშანიც…
ჰორიზონტს სცდება ხმა კრუიზეირის,
ხმა გამკივანი, მაღალ ტენორით
და ბათუმს ტოვებს უცხო იმედიც:
“საგა პერლ ორი!”..
“საგა პერლ ორი!”..
2015
