გრანელი

 

მზე კვლავ ანათებს გზას შენკენ სავალს…
დღეს მწუხრის დღე მაქვს… ალბათ, გოდების…
ფიქრით დაღლილი, ვსტუმრობ შენს საფლავს
ხელში იებით და მიმოზებით…
ალბათ, საფლავთან მუხლმოდრეკილი
ისევ დამხვდება მგლოვი ზოზია
იქნებ, უბრალოდ დაა კეთილი,
ან იქნებ კიდეც ანგელოზია?!..
რატომ კვდებიან სულნი უკვდავნი?…
ან ასე რატომ იტანჯებიან?…
თუ პოეზია არის უკვდავი,
მაშინ პოეტნი რაღად კვდებიან?…
იგი, ვინც წინათ, თბილისს ახსოვდა,
პარკში, ქუჩებში ობლად გამვლელი…
ამქვეყნად მხოლოდ ერთსა ნატრობდა
პოეტს ჰქონოდა მგოსნის სახელი…
თბილის-უბნების შემოგარენზე
კვლავაც გაისმის ხმა-შეძახილი
მავანი იტყვის – მოხვალ გრანელზე?!..
მავანს არც ესმის შენი სახელი;
მაგრამ, დროს ახსოვს ღამეთ ნათევი
ძილგატეხილი, მშფოთი ფიქრები;
ბნელი ოთახი, მქრქალი სანთელი
სულით მგლოვარე, სველი რითმები…
დროს ახსოვს ცრემლი, სული მდუმარე,
ფიქრით შეშლილი “უცნობ” მგოსანის
იყო დრო-ჟამი, იყო მწუხარე…
და სიმარტოვეც, თვით ფიროსმანის…

2021