მე ახლაც მახსოვს ღამის პორტრეტი,
კულისების წინ მოძრავი ფარდა,..
რომ როიალის შავ-თეთრ ნოტებში
იბადებოდა მთვარის სონატა…
სხვაგვარი იყო რაღაც ის ღამე
სევდა უძირო, მრავალის მთქმელი,
იისფერ ცაზე იწვოდა მთვარე
იწვოდა თეთრად, როგორც სანთელი;
ფიქრს მიცემული ვიჯექი მარტოდ
თმებს მიწეწავდა ქარი ივლისის,
მახსოვს მდუმარე მე პეიზაჟი
მთაწმინდის პლატო, ღამე თბილისის
და ღია ცის ქვეშ პატარა კაფე…
ოჰ, მარტოდ ვიყავ, სრულიად მარტოდ…
სადღაც ფიქრებში ვუხმობდი გრანელს,
ლამაზ ფიქრებში დნებოდა ტატო…
რისთვის ამღერდა სული ობოლი
ან რად მიპყრობდა მელანქოლია,
ვის ეკუთვნოდა ჩემი ლექსების
ტკბილ ბგერათა ხმა და ევფონია
– იისფერ ღამეს?! – არა, არ ვიცი
რაღაც სხვა იყო იდუმალ ლტოლვის,
ნაცნობ ქუჩების უცხო ნაპირი
ხმა უდაბური, ხმა მარტოობის…
მე გზას მივანდე ჩუმი ფიქრები
შორით იწვოდა პროფილი მთვარის,
მიმაცილებდა მეფურ დიდებით
ცა იისფერი თბილისის ღამის!..
2000
