რა საოცარი დარჩა ეს ღამე
თითქოსდა განზრახ მეწვია სტუმრად,
ალბათ, ჩასწვდა ჩემს იდუმალ ფიქრებს
ან მარტოსულის ესმა მას სუნთქვა…
არ ვიცი ღამევ, რისთვის მესტუმრე
იქნებ კი ჩემთვის რამეს თქმა გსურდა,
ვიცი ტრფობის ხარ მესაიდუმლე
და ყველას გეძნობა თან მიგაქვს გულთან,
მაგრამ, თუ წვდები სულის სიღრმეებს
მაშინ გაიგებ ჩემს დარდს და სევდას,
მაშინ მიხვდები, რომ ტრფობა სხვაა
ეს გული კი სხვა გრძნობებით ფეთქავს…
თუმცა ტრფობით კი არავის ვეტრფი
და არც ჩემს გრძნობებს ღვინით არ ვქარგავ,
მხოლოდ დამცინავ ბედთან ჭიდილში
ფრთაშესხმულ ფიქრებს თეთრ ღამეს ვატან
ტკბილი სიზმრებიც კოშმრად ქცეული
გონების ფარდებს აეკვიატა,
თითქოს ამ ქვეყნად დავრჩი ეული
ვისაც ვუყვარდი, მანც მიღალატა…
და მოლოდინი უსაზღვროდ დიდი
კვლავ გაეხვია ღამის ზვირთებში
და სადღაც ქარი გზააბნეული
დაძრწოდა ღამის ლაბირინთებში.
თითქოს, ღამემ ღრმად ამოისუნთქა
გრილი ნიავი მოაწყდა სარკმელს,
უნდოდა თითქოს რაღაც რომ ეთქვა
მაგრამ გულშივე იკლავდა სათქმელს.
დიდხანს ვიყავით დადუმებულნი
მხოლოდ ჩვენს სათქმელს ქარი ამბობდა
და განთიადის ლურჯი ელფერი
თეთრ ღამის წყვდიადს ნელა ალღობდა…
რა საოცარი დარჩა ეს ღამე
თითქოსდა განზრახ მეწვია სტუმრად,
სამარისებულ სიჩუმეს არღვევს
აისის ცივი ნიავის სუნთქვა,
ცისკარის ნიავს ქარიც ერთვოდა
ისმოდა ქარის უშრეტი ქროლვა,
შორიდან მესმა ჩუმი სიტყვები:
– დაბინდდება და ჩვენ ისევ მოვალთ!..
2002
