ბაღში ტიროდნენ თეთრი ვარდები
მიტოვებულნი ყველასგან თითქოს,
ძირს ეშვებოდნენ ცრემლთა ლანდები
ვერ პოულობდნენ დაკარგულ სითბოს…
ბაღში ტიროდნენ თეთრი ვარდები
და მათ შემყურეს გული მეწვოდა
ნუთუ ამ ქვეყნად თეთრ ვარდთა გლოვა
და მათი კვნესა არვის ესმოდა?!
იქნებ სულ სხვაა ხედვა პოეტის
და სულ სხვა არის მისთვის სამყარო,
იქნებ ამ ქვეყნად მისთვის მოვედი
თეთრო ვარდებო, რომ შეგიყვაროთ…
მაგრამ, ვაი რომ მე ამ სიყვარულს
სამარადჟამოდ ვერ დაგპირდებით,
თქვენ დღეს გაქრებით, ხვალ ისევ მოხვალთ
ხვალ, როცა ქვეყნად მე არ ვიქნები…
მაშინ, ალბათ აქ სულ სხვა გიპოვით
იქნებ უმანკო, პატარა ბავშვი,
ბინას დაიდებს, მოგეფერებათ
ცვარით დანამულ თეთრ ვარდებს ბაღში
თქვენც თავს დაუხრით და ჰპოვებთ სითბოს,
სითბოს, რომელიც მე ვერ მოგეცით
თეთრო ვარდებო ნუ დამიტირებთ
მეტად თუ თქვენთან ვეღარ მოვედი
ჩემთვის სულ სხვაა ეს დედამიწა
და პოეტური ჟინით სამყაროს
წუთით განვშორდი, თქვენთვის რომ მეთქვა
თეთრო ვარდებო, მსურს შეგიყვაროთ!
მაგრამ, ვაი რომ მე ამ სიყვარულს
სამარადჟამოდ ვერ დაგპირდებით
თქვენ დღეს გაქრებით, ხვალ ისევ მოხვალთ,
ხვალ, როცა ქვეყნად მე არ ვიქნები…
1998
