დღეს ჩემს ფიქრებში გასული წლების
ცხელმა ივლისმა გადაირბინა,
მეგობრებს შორის, წამიერ მზერით
ძალა წამართვა შენმა ღიმილმა…
და გასაცნობად გაწვდილი ხელი
წამით რომ შენგან პასუხს ელოდა
ალბათ ვერც მიხვდი, და არც გეგონა
როგორ თრთოლავდა, როგორ კრთებოდა…
მორიდებული, ყმაწვილქალთ შორის
იჯექი უტყვად, თვლემდა დაისი…
მახსოვს, მაგ შავი თვალთა ფერწერით
როგორ ტკბებოდა ცა ქუთაისის…
ეს დღე არ ჰგავდა სხვა გასულ დღეებს
რაღაც სხვა იყო, გრძნობა ნეტარი,
შენ უკრაინის სუნთქვა დაგქონდა
მე მხოლოდ შენი სუნთქვა, ნესტანი!
შენ საქართველოს სტუმარი იყავ,
მე შენთვის უცხო, ელჩი, დესპანი…
უთქმელი დარჩა ათასი სიტყვა
ჯერ არ შემდგარი იმ პაემანის…
დრო გადიოდა, სევდა მალული
იძირებოდა გრძნობათა ხევში,
დავიწყებული ის თაიგული
თითქოს მე დღესაც მიჭირავს ხელში…
ისე მიჭირავს, ვით ხელი შენი
მეჭირა მაშინ, როცა ვნატრობდი,
მახსოვს განვლილი ის ორი წელი
თითქოს ორასი თვე მარტოობის…
შენი სიჩუმე, შენი ღიმილი,
ცნობისმოყვარე შავ-თვალთა მზერა
ისევ რჩებოდა მიუწვდომელი
ვით ზეცისადმი ჩემი ვედრება…
ეს ყველაფერი ტკბილ სიზმარს ჰგავდა
შეზავებული მწარე სასმისით,
მეც სოლომონის ვიგრძენი სევდა
მეფური სევდა შულამელისთვის
და მეც გიძღვენი ქებათა-ქება,
როგორც მშვენიერ, თავადის ასულს
გალაკტიონის მახსოვს ოცნება
როცა იხსენებს ის მერის წარსულს
თუმცა ეს ხვედრი ნამდვილად არ მსურს
რომ გრძნობა იქცეს სულის გოდებად,
თუ ქვეყნად ვიცნობ მშვენიერ ასულთ
მხოლოდ შენ რჩები ტკბილ მოგონებად…
იმ მოგონებად, რომელმაც დროთა
ახდენილ ფიქრთა შეისხა ფრთები,
თუ პოეზიის დღეს ისმის ნოტა
მხოლოდ ლამაზი სუნთქვაა შენი.
2016
