დღე ჩაიღვენთა როგორც სანთელი
მწუხრის ცა სერავს იისფერ გამას
შორით ბათუმის ბულვარს გავცქერი
სადაც პალმები ამშვენებს ქალაქს
სადაც ზღვის სუნთქვა ერთვის ნაპირებს
სადაც ცას სწვდება ბინათ მწვერვალი
მე აღმავლობა შენი მაკვირვებს
მაკვირვებს შენში “არქიპელაგი”…
რომ ცივილური ფუნდამენტებით
ზღვათა მპყრობელთა დაგსდევს მირაჟი
ძველ, ანტიკური ორნამენტებით
თანამედროვე მინის ვიტრაჟით…
ღამის ნათელი ლამპიონები
კვლავ ანათებენ პერიფერიას
გაჯერებული ვნებით ნოტები
პიაცას ცის ქვეშ იბადებიან…
აქ სიყვარულიც მეტია თითქოს
და უცხოელთა მზერაც მალული
ძეგლად ქცეული “ალი და ნინო”-ს
თავგანწირული ის სიყვარული…
ისევ ღამის ცას შევავლებ თვალებს
სადაც მწუხრის ცას სერავს მნათობი
მე ცად აწვდენილს ვხედავ თაუერს
შორით ამაყად დგას შერატონი…
აქვე ლურჯ სვეტად დგას რედისონიც…
წყვილად დაჰყურებს პროსპექტს ჰილტონი…
შენს სავალ გზებად მე მცირეც მყოფნის
გინდ რუსთაველი; ბაგრატიონი…
აქვე ცენტრალურ პარკის ხეივნებს
ნურის ტბა თითქოს ზღაპრებს უყვება
ყვავილით შემკულ რკინის აივნებს
ვიწრო ქუჩების ხედი უხდებათ.
აქ ქვად დაფენილ მოხატულ ქუჩებს
ისევ ღრმა ძილით სძინავთ მეფურად
დეკორატიულ ხეებს და ბუჩქებს
ამკობს ქალაქის არქიტექტურა…
და მეც ვიფიქრე, თითქოს ედემმა
ისევ გამიღო სამოთხის კარი,
შემოსარტყლულმა შენმა ქედებმა
როს სულს დაატყო თავისი კვალი
და მეც ამ ღამით ავმღერდი შენთვის
ვით შენში ისმის ხმები კაპელას…
ბათუმის თეატრს რარიგად შვენის
მზერა, რომელიც თან სდევს შადრევანს
სადაც ნეპტუნი ღვთაებრივ ჟესტით
ოქროს სამკაპით სკვერს რომ გაჰყურებს,
აქვე იშლება ბულვარის ხედიც
ზღვისკენ მივყავართ ღამის ნათურებს…
და ამ ზღვის ფონზე მე ნავსადგურის
მესმის გუგუნი თეთრ კატარღების,
აქ სულ სხვა არის სუნთქვა ზაფხულის
აქ სულ სხვა არის ლურჯი ტალღებიც…
აქ პოეზიაც თითქოს სხვა არის…
და შთაგონების წყაროს სამყარო,
რარიგად გშვენის ნათება მთვარის
ბათუმო ჩვენო, ჩვენო ქალაქო!
2019
