წუხელ, სიზმარში თითქოს დამტოვე
გულისტკივილით ვიგრძენ ვაება
ეჭიდებოდი ცისკრის მნათობებს,
ვით ასპიროზი, ცეცხლის პლანეტა.
ჟინი ქალური სულისკვეთების
როგორც ვულკანი შენში ფეთქავდა,
სიმბოლოდ იქეც თავისუფლების
და ეს ნიშანი ცაზეც ელავდა.
გული აღმეძრა შურისძიების,
ჩემთვის მინდოდი, თუნდაც მნათობად
და ცეცხლოვანი მზერა მთიების
მე გულს მიკლავდა სხვებს რომ ათბობდა.,
მაგრამ, კანონი ჩვენს ერთად ყოფნის
ღმერთმა მარადისს ჯაჭვად აქცია
თუ მოთმინება კარგო არ გვყოფნის
გვერდს ვერ ავუვლით გრავიტაციას…
და მაინც… იცი, ჩემგან გაქცევით
ამ სამყაროში თავს ვერ გაიტან,
შენი გავლენით, ჩემი გავლენით
შენ ვენერა ხარ, მე – დედამიწა!..
წუხელ ვიხილე მე შენი წასვლა
გეგეგებოდა ლურჯი ცისკარი
და გამიხარდა, ეს ყველაფერი
მხოლოდ და მხოლოდ დარჩა სიზმარი.
და მეც დავაცხრე ჩემი ვენდეტა…
ჩუმად გიცქერდი, როგორც მსტოვარი
შენ კი იწვოდი, როგორც ვენერა,
ვენერა, მწუხრის ცის მეგობარი.
2020
